Afscheid van de oude Tudor…

Was hij dertig jaar? Of misschien zelfs veertig? We weten het niet. Zoals we ook niet veel weten over het verleden van Tudor – of eigenlijk ‘opa Tudor’, zoals onze collega’s van The Donkey Sanctuary in Italië hem noemden. In april overleed hij. Tot groot verdriet van zijn verzorgers.

Wat we wél weten, is hoe Tudor in 2008 bij onze opvangboerderij in Sala Bielleses terechtkwam. Hij was ergens in Roemenië gevonden. In januari, koud en moederziel alleen. Omdat wij geen vestigingen in Oost-Europa hebben, namen zijn redders contact op met Italië. Natuurlijk wisten de collega’s daar wel een plekje voor Tudor te vinden. Hoewel ze op dat moment in Sala Bielleses al meer dan honderd ezels opvingen, op een inwonertal van slechts zeshonderd…

Tudor was een kleine ezel. Toch zal hij in Roemenië zijn gebruikt als werkdier. Dat is daar immers heel gebruikelijk. Het kan zijn dat hij niet voldeed. Dat hij niet het werk kon verrichten dat zijn eigenaar van hem verwachtte. En dat dát de reden was dat hij op straat was gezet.

Of dat verleden tot trauma’s bij Tudor heeft geleid? Kan. Maar het hoeft niet. En hij is zeker niet bang voor mensen geworden. Want vanaf het moment dat hij bij ons was, was Tudor op zoek naar aandacht. Naar knuffels. Naar liefde. Die kreeg hij ook ruimschoots van zijn verzorgers!

Dertig jaar lang was Tudor gelukkig in Sala Bielleses. In zijn laatste jaar werd hij langzamer. Liep hij moeizaam. Kreeg hij steeds meer pijn aan zijn achterpoten. Ging het eten moeilijk, vanwege gebitsproblemen. En begon hij gewicht te verliezen. Zijn goede humeur leed daar overigens geen moment onder.

Tot hij op een dag in april niet meer op wilde staan. En het duidelijk werd dat er een einde aan het leven van de opgewekte Tudor kwam. Hij overleed in het bijzijn van zijn trouwe verzorgers. En laat bij hen én bij de andere ezels in Italië een grote leegte achter.