De werkelijkheid was heel anders…

Dan woon je als ezel bij een therapiecentrum. Een soort rusthuis. U kunt zich er vast iets bij voorstellen. Het klinkt haast idyllisch. Maar voor Molly en Maple zag de werkelijkheid er heel anders uit… De politie heeft ze moeten ontzetten. En nu mogen ze de rest van hun leven bij The Donkey Sanctuary wonen (als u ze een beetje helpt). Wat was er aan de hand?

Molly (13) en Maple (17) verbleven permanent in een stal. Ook als het lekker weer was. Gepoetst werd er niet. Geen wonder dat de vloer een opeenhoping van ontlasting was. En dat was nog lang niet alles.



Oude netten hingen naar beneden. Daar konden de ezels gemakkelijk in verstrikt raken. En anders wel in het touw dat tussen de poep op de grond slingerde. Voer? Was er nauwelijks. Vooral Molly had ondergewicht. Haar heupbeenderen, ribben en ruggengraat lagen aan de oppervlakte. Bovendien had ze een open wond op haar kop. Daar wreef de roestige gesp van een halster permanent langs.



Maple van haar kant was weer ongezond dik. Alsof ze letterlijk snoep te eten had gekregen. Haar gebit voelden messcherp aan. Ze had overduidelijk tandheelkundige zorg nodig. En net als Molly was ze mensenschuw geworden.

Gelukkig trad de politie doortastend op. De eigenaren van het therapiecentrum kunnen rekenen op fikse straffen. Maar daarmee waren Molly en Maple nog niet verlost van hun ellende. Die taak namen bij de verzorgers van onze opvangboerderij in Sidmouth op zich.



Natuurlijk haalden ze Molly en Maple niet uit elkaar. Daarvoor vormden ze een veel te hecht stel. Dus zijn ze nu allebei bij ons. En nog beter nieuws misschien: hun gezondheid is al met sprongen vooruit gegaan. Het verblijf de rest van hun leven zal nog best veel geld kosten. Daar hebben de ezels tot hun geluk ú voor: doneert u weer een keertje?