En toen liep de ezel naar de oude man toe…

Zó jammer dat we het niet gefotografeerd hebben. Of nog mooier: gefilmd. Wat u dan gezien had was het volgende. Plaats van handeling: een bejaardenhuis. Hoofdrolspeler 1: William, een dwergezel. Hoofdrolspeler 2: een oude man in een stoel, ogenschijnlijk in slaap. En wat er dan gebeurt…

Kerstmis is, zoals u weet, een razend drukke tijd voor The Donkey Sanctuary. Onze boerderijen zijn dan feestelijk verlicht, er zijn kerstkraampjes ingericht, en Slade House Farm, ons hoofdkwartier in Sidmouth, staat open voor wie maar wil. We gaan ook altijd met een aantal ezels naar buiten toe. Naar scholen maar vooral ook naar bejaardentehuizen in de omgeving. De mensen daar zijn immers slecht ter been en dikwijls niet meer in staat ons tijdens de feestdagen te bezoeken.

Het was afgelopen kerst zo druk, dat we extra ezels in moesten zetten voor wat wij ons Outreach-programma noemen. William was er een van. Deze uiterst vriendelijke en gemakkelijke dwergezel moest de eerste keren nog wel wennen aan de vreemde omgeving van een bejaardentehuis, onbekende luchtjes, mensen in bed en in rolstoelen. Maar nu is hij daar kind aan huis.

William trekt bij zo’n bezoek zijn eigen plan. Hij wandelt door de gangen en gaat overal naar binnen. De mensen vinden het prachtig. De dag voor kerst bezochten we met William een verzorgingstehuis. In de drukke ontmoetingsruimte deed één man niet aan de gezelligheid mee. In slaap? Resoluut liep William naar hem toe. Hij legde zijn kop op diens schoot. De oude man sliep helemaal niet en begon de ezel te aaien. Een traan rolde over zijn wangen. Het beverige aaien ging over in stevig wrijven. Er verscheen een glimlach op het gezicht van de man. En het huilen stopte.

Zo zou kerstmis altijd moeten zijn.