Georgies verhaal

Ik weet niet hoe het gebeurde. Ik denk dat mijn eigenaar mij niet meer wilde omdat ik een slecht been had. Hij bond me altijd vast aan bomen. Het touw was zo strak dat het in mijn vlees sneed. Tot bloedens toe. De wonden werden niet schoongemaakt zodat ze infecteerde en nu kan ik bijna niet meer lopen, het is zo pijnlijk.
 

Dus werd ik achtergelaten buiten het dorpje Agios Georgios, Paphos District, vastgebonden aan een “stop-bord” naast een grote weg. De auto's reden zo dicht langs me voorbij dat ik dacht dat ze me aan zouden rijden. Ik was zo bang dat ik rondjes om de paal liep waardoor het touw nog korter werd. Toen sneed het touw ook nog meer in mijn been en werd de pijn heviger.

Het was verschrikkelijk. Er was geen water om te drinken en ik kon niet bij het gras op het veld, dus ging ik maar liggen en krulde mezelf op om maar warm te blijven. De hele nacht door en ook de volgende dag regende het, ik was nat, koud en had honger; ik wist niet wat er met me ging gebeuren.

Een straaltje hoop voor Georgie

De volgende dag, zondag, stopte het met regenen en het leek of er veel meer auto’s voorbijreden. Toen stopte er een vrachtwagen en een man en een vrouw stapten uit. Ze kwamen naar me toe! Ik stond op, en zette een dapper gezicht op en was blij om ze te zien. De vrouw keek naar mijn slechte been en daarna keek ze langzaam en zorgzaam naar de rest van mijn lichaam. Toen zag ik de man met een emmer en een kom. Wat zou er gebeuren? Ik kon het niet geloven: eten en drinken; ze brachten me akhiro, pony nootjes en veel appels en wortelen – mijn lievelingseten.

Nadat ik had gegeten, kreeg ik een nieuwe hoofdstel en het verschrikkelijke touw werd
verwijderd! Ik voelde me al stukken beter. Toen werd ik naar het veld gebracht en aan een boom vastgebonden. De man en vrouw vertrokken, maar met zulke lieve woorden dat ik wist dat ze terug zouden komen.

Ik had gelijk, de volgende dag kwamen ze weer met meer eten, vers water en veel knuffels, wat ik heel fijn vond maar daarna gingen ze weer. Was dit mijn levenslot?

Een nieuw thuis bij de Donkey Sanctuary

Dinsdag werd het koud maar droog, de man en de vrouw kwamen weer maar deze keer met een grote blauwe doos op de vrachtwagen – wat ging er gebeuren? De vrouw maakte het touw los en ik werd langzaam in de grote blauwe doos geleid. Het was er warm en droog en ik voelde me veilig. Toen bewogen we, ik was eerst onstabiel maar kreeg snel het trucje te pakken.

We stopten bij een dorpje Avdimou genaamd om kennis te maken met een man die Yiannis heet, de veterinaire chirurg van de Donkey Sanctuary. Hij waste mijn slechte been en verbond het. Ik kreeg ook een aantal spuiten, dat deed erg zeer maar ik was dapper en de lieve mevrouw was er bij dus ik voelde me veilig.

Ik moest weer terug in de grote blauwe doos, nog meer rijden tot we bij Vouni aankwamen. Ik mocht uit de doos, WAUW zo veel ezels en mensen die zich om MIJ bekommerde, ik voelde me net een filmster. Een klein stukje lopen en ik werd in een lekker warme losse doos geleid waar ik nog meer bezoekers kreeg.

Hoewel mijn been nog steeds pijnlijk is, wordt het langzaamaan beter, elke dag wordt het verband verwisseld, ik krijg 2 maaltijden per dag, vers water te drinken en heel veel knuffels van het personeel die voor me zorgen.

Als ik beter ben, mag ik bij de andere ezels.

Wat een leven – ik ben zo gelukkig!!

The Donkey Sanctuary in Cyprus heeft vele ezels net als Georgie gered. We kunnen alleen ezels net als hem helpen met uw hulp, dus click a.u.b. op onze doneer-knop en steun Georgie en zijn vrienden.