Helemaal alleen, in een koud weiland…

Sommige verhalen kun je met recht een kerstverhaal noemen. Zoals het verhaal van Brown. We vonden hem in zijn dooie eentje in een nat weitje. Nog geen negen maanden oud, geen moeder in de buurt, nergens een vriendje te bekennen. De kans dat zo’n klein ezeltje geestelijk gaat lijden, is zeer groot. Onze welzijnsadviseur werd er zelf verdrietig van.

Ondanks de treurige omstandigheden waarin hij moest leven, was Brown een erg vriendelijke ezel. Hij liet zich maar al te graag aanhalen. En hij keek adviseur Cathy Griffin van The Donkey Sanctuary bijna hunkerend aan. “Ga jij me helpen?”, leek hij te willen zeggen.

Cathy: “Ik had erg met het eenzame veulen te doen. En ik kende de risico’s voor ezels die zonder gezelschap moeten opgroeien. Vaak krijgen die later gedragsproblemen. Ze worden steeds moeilijker te verzorgen, keren zich af van andere dieren en mensen, kunnen er echt onderdoor gaan.”

Cathy besloot met Browns eigenaar te gaan praten. Die begreep ook wel dat de situatie niet ideaal was voor zijn ezel. Maar voor een metgezel voor Brown had hij geen geld. Gelukkig stemde hij ermee in dat wij ons over zijn ezel zouden ontfermen. Cathy bracht Brown over naar onze opvangboerderij in West Cork en stelde hem voor aan nóg drie veulens die hun eerste levensmaanden alleen hadden moeten doorbrengen: Mick, Ronan en Valentine.

Waar Cathy op hoopte, gebeurde. Vooral met Valentine bouwde Brown in korte tijd een hechte band op. Verlost uit de eenzaamheid en voor altijd in goed gezelschap: als dat geen mooi kerstverhaal met goede afloop is! Zo’n zelfde nieuwe start gunnen we nog veel meer ezeltjes die er deze dagen al zo jong alleen voor staan. Wilt u er ook voor hen zijn? Dank u wel voor uw mooie kerstgift!