Het was béter als ze uit elkaar gingen…

Vrienden voor het leven. Zo werkt het bij ezels vaak. Als ze elkaar kwijtraken, kan dat veel dierenleed veroorzaken. Maar het kan toch ook wel anders. Dat blijkt uit het verhaal van Kerry en Biscuit.

Zolang Biscuit nog een veulen was, waren ze onafscheidelijk. En tóch zijn ze uit elkaar gehaald, bewust. Hoe zit dat?

Kerry. Mager, een ruggengraat en ribben die als een wasbord aanvoelden. Onverzorgd, met een droge, schilferige huid en onbekapte, lange hoeven waarop ze heel moeilijk kon lopen. Ziekelijk ook. Biscuit – niet Kerry’s zoon overigens –, medisch ook niet in de allerbeste conditie maar verder vrolijk, druk, nieuwsgierig.



Logisch dat toen The Donkey Sanctuary zich over beide ezels ontfermde, we ze een gezamenlijk plekje op een van onze boerderijen gaven. En hoewel dat lang duurde, knapte Kerry toch op. Toen ze weer helemaal beter was, had ze ook haar eigen karakter weer terug: dat van een rustige, afwachtende, wat verlegen ezel. Terwijl Biscuit naarmate hij ouder werd er juist steeds meer op uit wilde en een onbedwingbare hang naar nieuwe ezelavonturen kreeg.

Het verschil tussen de beide dieren werd eenvoudig te groot. Ze maakten elkaar niet meer gelukkig. En toen we Biscuit met Grant en Graceland lieten kennismaken, even jong en levenslustig als hij, was duidelijk dat hij het bij hen veel meer naar zijn zin zou hebben dan bij zijn oudere vriendin die altijd als een moeder voor hem was geweest.

En die arme Kerry? Die is helemaal niet arm want die bouwde in hoog tempo een nieuwe band op met een andere merrie op de boerderij! Zo ziet u maar weer: voor ezels zorgen is echt maatwerk.