Keira’s engelengeduld

Zes jaar geleden kwam Clarkie op een van onze boerderijen aan. Geen land mee te bezeilen, zo leek het. Volstrekt onhandelbaar, oordeel de dierenarts: “Hij zal echt nooit met mensen overweg kunnen.” Welnu, daar dacht onze welzijnsadviseur Keira Benham heel anders over. Acht weken lang gaf ze Clarkie therapie. Met al het geduld dat ze in zich had…

En dat was nodig ook. Clarkie trapte, schopte en hapte naar alles en iedereen. Keira trok zich daar echter niets van aan. Een paar dagen lang deed en zei ze niets. Ze deed de bovenkant van Clarkies staldeur open en keek alleen maar naar binnen. Als Clarkie dan eindelijk naar haar loerde, draaide Keira zich om en ging weg. Keira: ”Hij moest leren dat ik geen enkele bedreiging voor hem was.”

En dat gebeurde. Na een week ging Keira voor het eerst naar binnen. Nog een week later kon ze Clarkie terloops aanraken. En toen ze merkte dat Clarkie echt nieuwsgierig begon te worden, ging ze tegen hem praten. Vanaf dat moment ging het iedere dag beter. De ezel begon ook aan de andere verzorgers én andere ezels te wennen. En nu… is hij een doodnormale, allerliefste ezel.

Zoals Clarkie zijn er nog veel meer ezels. En die hopen allemaal op een Keira. Zoals zíj op haar beurt weer alle hoop heeft gevestigd op u. Alleen dankzij u kunnen Keira en haar collega’s hun werk voor de ezels doen. Dus als u vandaag nog een gift wilt overmaken: heel graag!