Klein van stuk, groot qua persoonlijkheid!

Oorspronkelijk hadden miniatuurezels – ook wel mini’s genoemd – helemaal niet zo’n fijn leven. Dan hebben we het over de achttiende eeuw. Maar tegenwoordig zijn ze zeer geliefd. Zo ook Henry en Lucy, twee nieuwe bewoners van onze boerderij in Sidmouth. Dat heeft alles met hun bijzondere karakter te maken…

Enkele maanden geleden werden Henry en Lucy bij ons binnengebracht. Zoals gebruikelijk hielden we ze eerst een week apart. Maar al snel bleek dat ze helemaal geen moeite met de andere ezels hadden. Ze wenden snel. Henry is extravert, bijzonder vriendelijk en vindt het heerlijk om lekker gekriebeld en gekrabd te worden. Zijn favoriete bezigheid? Het hooi uit de trog over zijn rug te gooien en daarmee rondjes te rennen. Dat houdt zijn verzorgers goed bezig!

Lucy is erg rustig, houdt ook van knuffels en geniet van een dutje in de hoek van de stal. Ze heeft wat medische problemen en wordt daarom goed in de gaten houden door de verzorgers en de dierenarts.

Beide nieuwelingen hebben overigens ook al van de andere ezels geleerd hoe ze onder het hek door moeten kruipen. Ook dát heeft voor veel extra werk voor de verzorgers geleid: ze hebben het hekwerk moeten aanpassen.

Mini’s zijn razend populair, zowel bij onze verzorgers als bij het publiek. Publiek dat na maanden van lockdown trouwens eindelijk weer welkom is in Sidmouth – zij het nog niet in grote getale. Deze ezels zien er met hun maximale hoogte van 91 cm ook wel schattig uit!

Dat geringe formaat maakte mini’s ook zo geschikt voor het werk in boerderijen – ja, letterlijk ‘in’. Op Sardinië en Sicilië, waar deze ezels vandaan komen, werden ze namelijk traditioneel gebruikt om maalstenen rond te draaien voor de bewerking van graan. En die stonden inderdaad gewoon in huis. Daarvoor werden de mini’s geblinddoekt en moesten ze urenlang in cirkels lopen. Bepaald niet leuk dus. Fijn dat dat nu allemaal niet meer nodig is. En zeker op de boerderijen van The Donkey Sanctuary hebben miniatuurezels het prima naar hun zin!