Opgebloeid dankzij...

Onder de luizen kwamen ze bij haar aan. Hun hoeven in tijden niet bekapt, trillend over hun magere lijven, beide dik in de dertig. Ezelwelzijnsmanager Alison wist nauwelijks wat ze met ze aan moest. Maar onder haar liefdevolle zorgen knapten Colombo en Bertie beetje bij beetje op. Tegen iedere verwachting in. Maar wat gaf nou de doorslag in hun herstel?

Alison vertelt: “Ik had zelf al drie jonge ezelmerries. Deugnieten, alle drie, met wie ik veel te stellen had, maar die verder de leukste ezels zijn die je je maar kunt wensen. De eerste maanden van hun herstel, hield ik Colombo en Bertie strikt gescheiden van mijn drie donderstraaltjes. Maar toen de twee bejaarden fysiek weer volledig de oude leken, brak de dag aan dat ik de vijf aan elkaar voorstelde.”

Eerst konden ze via een hek met elkaar kennismaken. Dat ging prima. Er werd heel wat afgeknuffeld tussen de mazen door. “Toen liet ik ze maar gewoon bij elkaar”, vervolgt Alison. “Een groot succes! De drie jonkies kregen de oudjes zelfs zo ver dat ze achter elkaar aan gingen rennen. Onafscheidelijk zijn ze sindsdien.”

Goed nieuws dus. En niemand heeft last van de generatiekloof, Alison? “Nou… hier en daar is weleens sprake van wat jaloezie. Vanwege de slechte staat van hun gebitten krijgen Colombo en Bertie aangepast, vloeibaar voedsel. Véél lekkerder natuurlijk dan de stro die de merries dagelijks hun kribbe vinden. Als ik dan even niet oplet, staan de heren aan de kant en doen de dames zich schrokkend te goed aan hun pap.”

Maar verder? Alison: “Verder komen Colombo en Bertie helemaal niets te kort. Ze hebben echt een fijne oude dag. Dankzij de liefde van drie jonge blommen. Én de donateurs van The Donkey Sanctuary natuurlijk. Want zonder hen hadden we de rekening van de dierenarts de eerste maanden nooit kunnen betalen.”


Knuffelen door hek hek heen.


Colombo en Bertie.