Probeer maar eens een bange ezel te opereren!

Een operatie is nooit leuk. Niet voor mensen, niet voor (muil)ezels. Er is natuurlijk wel verschil tussen mensen en ezels. Wíj weten wat we ongeveer kunnen verwachten. En ook dat ons na de operatie een periode van herstel wacht. Dat wist de bange Zula allemaal niet. Maar zijn angst maakte de behandeling en het herstel wel veel lastiger…

Afgelopen augustus ontdekten zijn verzorger Maya dat de vijftienjarige muilezel Zula een sarcoïd op zijn onderbuik had – een huidtumor die operatief verwijderd moest worden. Maar zou de altijd nerveuze Zula zich ooit door een dierenarts laten helpen? Bang voor ezels, bang voor mensen, bang om vastgepakt te worden?

Daarom stelde Maya op advies van dierenarts Hannah Boocock een heel plan op. Dat begon ermee dat Zula moest leren zich te laten aanraken. Maya pakte het heel voorzichtig aan. Elke dag kwam ze een stapje dichterbij de ezel. En ze stak steeds verder haar hand naar hem uit. Het hielp uiteraard als daar iets lekker in zat! Daarna probeerde Maya zijn buik aan te raken. Vlak bij de tumor. Een beetje strelen, niets meer. Wat later oefende ze het toedienen van een injectie met hem – voor de operatie moest Zula immers verdoofd worden. Uiteraard deed ze net alsof.



Toen hij ook dat toeliet, gingen de twee de zandbak in. Want dat ziekenhuis, dat zou nooit lukken. De operatie moest dan ook in het schone zand gebeuren. Toen Zula ook dáár niet meer bang voor was, kon dierenarts Hannah eindelijk aan de slag. Daarna ging alles ineens heel snel. Het verdoven was zo gebeurd. De operatie verliep vlot. En na een uur stond Zula al op uit het zand. Maya nam het op zich om zijn wond dagelijks te verzorgen. Ook dát ging goed.



Door goed teamwerk is Zula er weer helemaal bovenop gekomen. Het is wel een heel tijdrovende en dure behandeling geworden. Mogen we u daarom om een gift vragen? Zodat onze verzorgers en dierenartsen al hun aandacht en expertise aan zieke ezels kunnen blijven geven? Dank u wel!