Wat gaat er schuil achter die lach?

Behoort ú al tot onze donateurs? Dan weet u hoe afhankelijk The Donkey Sanctuary is van giften. Maar veel andere mensen die ook van ezels houden, maar nog geen donateur zijn, weten dat nog niet. Dus proberen we op diverse manieren hun aandacht hiervoor te trekken. Ook op social media als Facebook. Wat het beste werkt? Een foto van een lachende ezel. Onweerstaanbaar! Maar… is het ook echt lachen? Of zijn de ezels met heel wat anders bezig?

We zullen de mythe maar meteen ontkrachten. Nee, ezels lachen niet. Wat ze dan wel doen, is in de eerste plaats ruiken. Dit heet de Flehmen Response. Ze trekken hun bovenlip op – flemen – en ontbloten hun tanden om zo beter luchtjes op te vangen. Die gaan dan weer door naar het zogenaamde orgaan van Jacobson dat zich in de neusholte bevindt. Het orgaan is van kraakbeen en bevat zeer veel zenuwen waarmee de ezel de geur kan analyseren. Hengsten flemen bijvoorbeeld als er een hengstige merrie in de buurt is, merries doen het soms om de geur van hun pasgeboren veulen goed op te kunnen nemen.

Wat bij ezels in de tweede plaats op lachen lijkt, is – net als bij paarden en geiten – gapen. In tegenstelling tot hoe honden en katten gapen trouwens, want dat ziet er net uit als bij mensen. We gapen als we moe zijn, het koud hebben of als onze hersenen afgekoeld moeten worden. Althans, dat vermoeden wetenschappers want er is geen afdoende bewijs voor deze theorieën.

Geen lachen dus, maar gewoon ruiken of gapen. Enfin, vertelt u dit maar niet door aan toekomstige donateurs van The Donkey Sanctuary. Zeker niet als ze op het punt staan voor het eerst een donatie over te maken: ze zouden zich eens kunnen bedenken…