‘Mijn belofte aan Viola’

“Toen ik de kans kreeg naar collega’s in Italië af te reizen en te kijken hoe zij hun werk aanpakken, aarzelde ik geen moment.” Zo begon dierenwelzijnsmanager Sue Fields haar verslag over haar verblijf op het Zuid-Europese schiereiland. Dat klinkt erg zakelijk. Maar wat ze uiteindelijk mee naar huis nam waren haar warme herinneringen aan moeder Ginger en het ezelsveulen Viola – en hoe die laatste na Sues belofte aan de hongerdood wist te ontsnappen…

“The Donkey Sanctuary in het Italiaanse Biella Italië heeft 120 ezels en 30 muildieren in de opvang”, schrijft Sue. “Het is er druk, maar er is gelukkig nog ruimte voor nieuwe langoren. Hoe goed die ruimte van pas komt, bleek al te meteen op mijn eerste dag. Mijn Italiaanse collega Fabry werd gebeld door een ezeleigenaar op zo’n 40 km van Biella. Het zag er slecht uit voor zijn pasgeboren veulen Viola.”

Sue en Fabry stapten in de auto en reden zo snel mogelijk naar het kleine boerderijtje van de eigenaar. Achter een schuur troffen ze moeder en dochter aan. Hoewel er voldoende plaats was, lag moeder Ginger aan de ketting. De heus goedwillende eigenaar vertelde dat hij geen tijd had gehad het hek van zijn weiland te repareren: als hij Ginger los zou laten, zou ze ontsnappen naar haar minnaar Fred een paar honderd meter verderop. Zoals ze al vaker had gedaan…

Schrijnend was de toestand waarin veulen Viola zich bevond: ze was broodmager. Sue: “Fabry begreep van de man dat Viola – onbedoeld – al het vierde kind van Ginger was. Dat kapotte hek ook! De vorige drie ezeltjes waren als baby al overleden. De oorzaak: mastitis, een ontsteking van de melkklieren. Daardoor geven moeders niet alleen te weinig melk maar is voeden ook heel pijnlijk voor ze.”

Bijvoeden is de enige oplossing. Drie keer per dag, op vaste tijden. De eigenaar had Viola die eerste vijf dagen al flesvoeding gegeven maar kon dat onmogelijk maandenlang blijven doen: het was niet in zijn werkschema in te passen. Wat nu? Terwijl Fabry en de eigenaar overlegden, boog Sue zich naar Viola toe en fluisterde haar in het oor dat ze er alles aan zou doen om het ezeltje het leven te redden.

De drie besloten dat ze Ginger en Viola een tijdje zouden overplaatsen naar de opvang in Biella. Daarbij zou de eigenaar voor de verzorging van zijn dieren betalen. U ziet, we doen er bij The Donkey Sanctuary alles aan om te voorkomen dat we voortdurend een beroep op u moeten doen.

Fabry en Sue reden eerst naar Milaan waar een ezelmelkfabriek staat. Die kwam nu eens goed van pas (een andere keer hebben we het graag met u over de nadelen van de ezelmelkerij in Italië). Ze kochten melk in, reden terug naar Biella, en maakten alles gereed voor het transport van Ginger en Viola.

De volgende dag stapten Fabry en Sue wederom in de auto, deze keer met een trailer erachter. Hoe zwak ze ook was, Viola liep er het eerst in. Daarna volgde moeder Ginger. En nadat Fabry de eigenaar nog eens op het hart drukte het hek tussen Ginger en Fred zo snel mogelijk te repareren, namen eigenaar en ezels afscheid van elkaar. Ze zien elkaar pas over een paar maanden weer terug.

Aangekomen bij de opvang in Biella, werden Viola en Ginger eerst door de Italiaanse dierenarts onderzocht. Ze bleken niet meer te mankeren dan al bekend was. En wat ging het wegen van een mager ezelveulentje gemakkelijk! Sue maakte de eerste fles klaar en toen kon het voeden beginnen. Drie keer per dag, weken lang. Maar leuk dat dat is!

En Sue? Die hield haar belofte aan Viola. Het ezeltje maakt het uitstekend!


Sue en Viola


Viola probeert te drinken bij Moeder Ginger


Viola en Fabrizio


Viola en moeder


Viola wordt gewogen


Viola krijgt voeding